De Preek

“Oh my God! Oooooohhhh my Goooood!!”
Ik schrik me dood: ben ik net een schroef uit het bot van een scheenbeen aan het draaien, begint de jongeman die onder 'narcose' zou moeten zijn plots te schreeuwen en te bewegen....
“Shit, hij heeft pijn!” schiet het door mijn hoofd. De chirurg loopt snel om hem heen om hem nog wat extra 'narcose' te geven.

Een narcose zoals wij die in Nederland kennen is het niet. Pijnstillers worden alleen postoperatief gebruikt: ze zijn schaars. Sowieso worden als het even kan ook grote operaties zoals een liesbreukoperatie onder lokale anesthesie uitgevoerd.
De slaapmiddelen die normaliter voor algehele anesthesie worden gebruikt zijn vandaag op, dus wordt er promethazine gegeven. Dat is hetzelfde middel, in dezelfde dosering, dat ik gebruik om in het vliegtuig of een bus te kunnen slapen. Ik grap altijd dat ik dan 'voor pampus' of 'in coma' lig, maar echt onder zeil ben ik dan toch niet....
Als narcosemiddel wordt ketamine gebruikt: een middel waarbij mensen normaliter wakker blijven maar geen pijn lijken te voelen. Het wordt voor narcose in Nederland alleen nog bij dieren gebruikt, maar wordt wel regelmatig door mensen gebruikt als drug om 'high' van te worden. Het heeft ook hallucinogene eigenschappen. Op onze OK is de diazepam echter ook op, dus een slaperige roes geven om hallucineren tegen te gaan is geen optie.

Met hilarische gevolgen.

Na een extra dosis lijkt de patient geen pijn meer te voelen. Maar hij gaat wel vrolijk en uit volle borst door:
“God lóves you, you know!! He does! He loves you soooo much!! He does not punish, he forgives your sins! Oh thank you my God! You are so wise, my God, I love you so much, o God!”
“Halleluja” zegt Paul droog, de chirurg die naast zijn hoofdeinde staat.
“Halleluja!!!” schalt 't uit volle borst door de operatiekamer als de patiënt beamend antwoord geeft.

Iedereen schiet in de lach. Fantastisch. De preek houdt een kwartier lang aan, gedurende de rest van de ingreep tot op de 'verkoeverkamer', oftewel de gang voor de ingang naar de OK. En dat uit de mond van een 20 jaar oude jongen die op de afdeling 'hip' lijkt te zijn. Volgens Paul gebeurt dit wel vaker, het geloof zit hier diep. Óf ze houden een preek, of ze zingen uit volle borst kerkelijke liederen.
“Wow” denk ik, “ik hoop dat de volgende patiënt zal gaan zingen!” Helaas, deze man ging enkel half overeind zitten en keek ons een voor een met wijd opengesperde ogen aan terwijl hij nogal enge gezichten trok. Whahaha, weer een lachsalvo.

Ach, dat zingen hoor ik nog wel als ik hier naar een pentagostische kerk toe ga. Voor nu is het een welkome afleiding van alle patiënten die het niet overleven. Deze mensen vandaag hebben we iig kunnen helpen en lopen over een paar weken hopelijk weer vrolijk het ziekenhuis uit!