De eerste maand!
Blijf op de hoogte en volg Caecilia
30 Januari 2014 | Zambia, Chilembwe
Nou, daar zit ik dan, in de deuropening van mijn huisje, in een waterig zonnetje. Te genieten van het feit dat ik eens op tijd thuis ben, voor de verandering. Het is nu half 6: de werkdagen zijn lang hier, van 07.30 tot 18.00, soms 18.30. En wat gebeurt er veel op een dag!!
Dé reden dat ik nu pas schrijf. Je zou denken dat ik veel vrije tijd heb, aangezien ik naast mijn werk hier weinig te doen heb. Maar de tijd die ik heb is zo om: Van 18.30 tot 19.30 eten de buitenlandse dokters en co-assistenten gezamenlijk in de Mess (Ja, met reden denk ik, deze naam) dus ik kom meestal hierna pas echt thuis.
Zo 1x per week heb ik nachtdienst en elke 4 weken een volledig weekend. Tot nog toe wordt er zo'n 1-2x/week een leuke avond georganiseerd door deze en gene, een etentje of een klein feestje in het weekend.
Sinds ik internet heb (duurde bijna 2 weken) op mijn telefoon, wil ik de andere dagen met Percy skypen, of met mijn familie, met vrienden.
Dan nog wat opruimen/afwassen, soms wat in mijn dagboek schrijven of wat dwarsfluit spelen om mijn hoofd leeg te krijgen, en dan weer naar bed.
Tussen 6 uur – half 7 sta ik op om nog wat te kunnen hardlopen: om 18.30 's avonds is het donker, dus dan gaat het niet meer. Meestal lig ik er dus om 22.00 (“at twentytwo” zoals ze hier zeggen) in: ik heb mijn slaap hard nodig.
Want shit, wat maak ik hier veel mee! Heel leerzaam. Maar pittig is het hoor! Had ik natuurlijk wel verwacht, maar het heeft toch nog meer impact op me dan ik van tevoren dacht.
De eerste week op de mannenafdeling moest ik wennen aan alle nieuwe ziektes waar ik weinig vanaf weet: HIV, Tuberculose, Hepatitis B, Karposi sarcoom, Burkitt's lymfomen. Mensen met CVA's of hersen-inklemming met onbekende oorzaak: een CT-scan is hier niet mogelijk. Vaak onbehandelbaar ook, al doe je je best.
Vervolgens in het diepe gegooid op de kinderafdeling met een Zambiaan als collega die er meer niet dan wel was, waar ik dus niet zoveel aan had bij het runnen van de neonatale afdeling met alle premature en asfyxie kinderen, het behandelen van ernstige malaria met hypoglycemie en ernstige anemie, of het behandelen van de ondervoede kinderen. Weer allemaal aandoeningen waar ik niks vanaf wist.
De afgelopen 2 weken zijn 7 van mijn patiënten overleden, heb ik (voor het eerst) al 3 reanimaties uitgevoerd waarvan 2 op pasgeboren kinderen.
Het zwaarste is echter de frustratie en onzekerheid die je voelt bij dit soort casus. Je weet niet zeker of je wel alles doet wat hier mogelijk is. Er kan veel niet, maar de redenen waaraan de kinderen en mensen hier overlijden zijn toch vaak te voorkomen: Ze overlijden onder andere doordat de verpleging niet doet wat je zegt, of niet opletten, of je gewoon niet roepen als er iets aan de hand is. Of doordat je zelf een handeling uitvoert waarvan je achteraf denkt dat dat misschien wel eens de reden van overlijden kan zijn geweest: de laatste druppel. Jezelf niet de schuld geven is dan erg moeilijk.
Ik ben dan ook niet de enige die moe of emotioneel is: de co's barsten regelmatig in tranen uit en er lopen meerdere artsen met zwarte kringen onder hun ogen rond.
En ik mis Percy, familie en vrienden... jullie allemaal!
Gelukkig steunen we hier elkaar, dat helpt! Als ik iemand bel komt die meteen aangerend. Mijn collega's zijn allemaal heel aardig, leuk, grappig en behulpzaam :-) De georganiseerde avonden zijn gezellig, mensen doen boodschappen voor me in Chipata als het nodig is (er is hier geen supermarkt), of nemen me mee om me wegwijs te maken in Katete. En lol hebben we ook, met de patiënten als dat lukt door de taalbarriére, met elkaar. Of om wat we meemaken, want dat is ook vaak bijzonder en hilarisch: zie het volgende verhaal.
Een paar foto's als sfeerimpressie gooi ik op Facebook. Ik hoop regelmatig nog wat mooie verhalen te kunnen posten!
Dé reden dat ik nu pas schrijf. Je zou denken dat ik veel vrije tijd heb, aangezien ik naast mijn werk hier weinig te doen heb. Maar de tijd die ik heb is zo om: Van 18.30 tot 19.30 eten de buitenlandse dokters en co-assistenten gezamenlijk in de Mess (Ja, met reden denk ik, deze naam) dus ik kom meestal hierna pas echt thuis.
Zo 1x per week heb ik nachtdienst en elke 4 weken een volledig weekend. Tot nog toe wordt er zo'n 1-2x/week een leuke avond georganiseerd door deze en gene, een etentje of een klein feestje in het weekend.
Sinds ik internet heb (duurde bijna 2 weken) op mijn telefoon, wil ik de andere dagen met Percy skypen, of met mijn familie, met vrienden.
Dan nog wat opruimen/afwassen, soms wat in mijn dagboek schrijven of wat dwarsfluit spelen om mijn hoofd leeg te krijgen, en dan weer naar bed.
Tussen 6 uur – half 7 sta ik op om nog wat te kunnen hardlopen: om 18.30 's avonds is het donker, dus dan gaat het niet meer. Meestal lig ik er dus om 22.00 (“at twentytwo” zoals ze hier zeggen) in: ik heb mijn slaap hard nodig.
Want shit, wat maak ik hier veel mee! Heel leerzaam. Maar pittig is het hoor! Had ik natuurlijk wel verwacht, maar het heeft toch nog meer impact op me dan ik van tevoren dacht.
De eerste week op de mannenafdeling moest ik wennen aan alle nieuwe ziektes waar ik weinig vanaf weet: HIV, Tuberculose, Hepatitis B, Karposi sarcoom, Burkitt's lymfomen. Mensen met CVA's of hersen-inklemming met onbekende oorzaak: een CT-scan is hier niet mogelijk. Vaak onbehandelbaar ook, al doe je je best.
Vervolgens in het diepe gegooid op de kinderafdeling met een Zambiaan als collega die er meer niet dan wel was, waar ik dus niet zoveel aan had bij het runnen van de neonatale afdeling met alle premature en asfyxie kinderen, het behandelen van ernstige malaria met hypoglycemie en ernstige anemie, of het behandelen van de ondervoede kinderen. Weer allemaal aandoeningen waar ik niks vanaf wist.
De afgelopen 2 weken zijn 7 van mijn patiënten overleden, heb ik (voor het eerst) al 3 reanimaties uitgevoerd waarvan 2 op pasgeboren kinderen.
Het zwaarste is echter de frustratie en onzekerheid die je voelt bij dit soort casus. Je weet niet zeker of je wel alles doet wat hier mogelijk is. Er kan veel niet, maar de redenen waaraan de kinderen en mensen hier overlijden zijn toch vaak te voorkomen: Ze overlijden onder andere doordat de verpleging niet doet wat je zegt, of niet opletten, of je gewoon niet roepen als er iets aan de hand is. Of doordat je zelf een handeling uitvoert waarvan je achteraf denkt dat dat misschien wel eens de reden van overlijden kan zijn geweest: de laatste druppel. Jezelf niet de schuld geven is dan erg moeilijk.
Ik ben dan ook niet de enige die moe of emotioneel is: de co's barsten regelmatig in tranen uit en er lopen meerdere artsen met zwarte kringen onder hun ogen rond.
En ik mis Percy, familie en vrienden... jullie allemaal!
Gelukkig steunen we hier elkaar, dat helpt! Als ik iemand bel komt die meteen aangerend. Mijn collega's zijn allemaal heel aardig, leuk, grappig en behulpzaam :-) De georganiseerde avonden zijn gezellig, mensen doen boodschappen voor me in Chipata als het nodig is (er is hier geen supermarkt), of nemen me mee om me wegwijs te maken in Katete. En lol hebben we ook, met de patiënten als dat lukt door de taalbarriére, met elkaar. Of om wat we meemaken, want dat is ook vaak bijzonder en hilarisch: zie het volgende verhaal.
Een paar foto's als sfeerimpressie gooi ik op Facebook. Ik hoop regelmatig nog wat mooie verhalen te kunnen posten!
-
30 Januari 2014 - 19:21
Maryse:
Hey Caecilia,
wat ben jij ontzettend stoer zeg !!
Wat doe je het toch goed.
Ik weet niet of ik het zou redden... Dit geeft een mens wel weer een andere kijk op het leven!
Kan niet wachten op je andere verhalen :) Kun je ook een beetje genieten tussendoor?
Veel liefs!
En hou vol ;)
Maryse -
30 Januari 2014 - 19:47
Franka:
Leuk dat je je belevenissen gaat delen hier! Wel heftige dingen hoor... Stoere chick ben je inderdaad;-) Gelukkig hebben jullie ook lol met elkaar.
Ik ben benieuwd wat je de komende maanden nog allemaal meemaakt!
x Franka -
30 Januari 2014 - 20:12
Floris:
Nou, Scrubbs Goes Zambia! Sapperdeflap wat een verhalen. Ik ga je nieuwsgierig volgen en Ype en ik zullen proberen een feestje te organiseren snel nadat je terug bent :-) PS: citaat van Sinterklaas: 'alles komt vanzelf weer goed.’ -
30 Januari 2014 - 20:29
Remco:
Poeh heftig hoor! Ik weet niet of ik het zou kunnen... Gelukkig dat je ook lol kan hebben met je andere collega's dan! En vooral ook lekker genieten nu je daar bent, ik zag de foto's op facebook en het ziet er daar echt fantastisch uit :)
Veel succes en ook zeker nog plezier daar!
Remco
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
